Prezentacja¶

![[Eutanazja - Etyka PDF.pdf]]

Podsumowanie¶

![[Pasted image 20241211160224.webp]]

Rodzaj	Definicja	Rola lekarza	Zamiar
Eutanazja bierna	Zaniechanie działań podtrzymujących życie	Zaprzestaje leczenia	Pozwolenie na naturalną śmierć
Eutanazja czynna	Świadome podjęcie działania prowadzącego do śmierci pacjenta	Podaje środki uśmiercające	Zaprzestanie cierpienia kończąc życie pacjenta
Samobójstwo wspomagane	Osoba trzecia dostarcza narzędzia lub leki umożliwiające odebranie sobie życia, ale sama ich nie podaje	Udostępnia środki uśmiercające	Zaprzestanie cierpienia pozwalając zakończyć życie pacjentowi
Samobójstwo	Osoba świadomie decyduje się odebrać sobie życie, działając samodzielnie, bez udziału innych	Nie jest zaangażowany w proces	Różne, często powiązane z problemami natury psychicznej

Tekst¶

# Slajd 1 - "Pomiędzy śmiercią a życiem"

Obrazek: diagram z Visio

Dzięki Damian za wprowadzenie, teraz uzbrojeni w te informacje i definicje możemy zacząć trochę komplikować temat.

Tak naprawdę pomiędzy śmiercią a pełną świadomością jest dużo stanów pośrednich. Bo załóżmy że do szpitala przywożą człowieka, doznał urazu głowy i leży nieprzytomny.

To nie jest tak że od razu proponujemy takiemu pacjentowi eutanazję. Jest całe spektrum różnych stanów, które rokują różnie na powrót człowieka do świadomości.

## Śmierć mózgu

Najpierw musimy sprawdzić czy taki człowiek ma jakiekolwiek funkcje mózgowe i czy oddycha, jeśli nie to mamy do czynienia ze śmiercią mózgu. Niestety jest to taki stan w którym doszło już do nieodwracalnego zaprzestania wszystkich podstawowych funkcji mózgu i jego pnia i nie ma już od tego powrotu. Nie działa oddychanie, krążenie, świadomość. Jeśli zatrzyma się serce a nie mózg, to takiego pacjenta można podtrzymywac jeszcze przy życiu, mamy kilka minut żeby uratowac mózg. Natomiast jeśli mózg przestaje działać to już nie jesteśmy w stanie nic zrobić.

Podsumowując w takim stanie eutanazja nie jest już potrzebna.

## VC, MCS, LS, śpiączka

Załóżmy jednak lepszy dla pacjenta scenariusz, że wykazuje jakieś funkcje mózgowe, jego podstawowe funkcje życiowe działają. Taki scenariusz jest lepszy dla pacjenta ale trudniejszy do diagnozy dla lekarza.

Możemy mieć do czynienia ze stanem wegetatywnym, stanem minimalnej świadomości, śpiączką albo zespołem zamknięcia.

Na slajdzie możemy zobaczyć ogólne założenia które mają pomóc w diagnozie wszystkich tych stanów, pochodzącą z tekstu z 2005 roku o definiowaniu granicy świadomości, opublikowanym przez Instrytut Neurobiologii z New Jersey

# Slajd 2 Pomiędzy śmiercią a życiem - Śpiączka

Obrazek: Śpiączka powrót do zdrowia (https://msktc.org/tbi/factsheets/facts-about-vegetative-and-minimally-conscious-states-after-severe-brain-injury)

Najłatwiejsza do diagnozy jest śpiączka więc odhaczymy ją na początku.

Pacjent pomimo zachowania oddechu i krążenia nie wykazuje żadnych innych reakcji - nie reaguje na bodźce, nie otwiera oczu, nie wokalizuje, nie rusza się, nie ma świadomości.

Jest to taki klasyczny przypadek który występuje często w popkulturze, ktoś zapada w śpiączkę i nie ma z nim żadnego kontaktu. Śpiączka też jest najrozlegjeszym termatem, który może mieć bardzo dużo przyczyn i jest to stan przejściowy — pacjent albo się wybudza, albo przechodzi w inny stan, który omawiam dalej.

Więc z jednej strony jest najcięższa - bo taki człowiek jest kompletnie odcięty od świata zewnętrznego - ale z drugiej przynajmniej możemy mieć nadzieję na jego wybudzenie. Co roku w Polsce w śpiączkę zapada mniej więcej 300 osób.

Obrazek pokazuje poglądowo wzorce odzyskiwania sprawności, które mogą występować po śpiączce. Niektórzy ludzie szybko budzą się ze śpiączki; mogą przez krótki czas przebywać w stanie minimalnej świadomości przed dalszym odzyskiwaniem sprawności. U innych powolny proces zdrowienia może trwać przez kilka lat, a w niektórych przypadkach te stany mogą być trwałe.

# Slajd 3 Pomiędzy śmiercią a życiem - LS

Obrazek: diagram poprawy życia z excel w LS

Kolejnym stanem często omawianym przy urazach głowy jest zespół zamknięcia.

Jest on spowodowany uszkodzeniem pnia mózgu, który kontroluje mięśnie, zachowując jednocześnie funkcjonowanie mózgu i świadomość.

Taki człowiek zachowuje pełną świadomość. Pacjent jest w stanie myśleć, odczuwać emocje i rozumieć otoczenie, pomimo całkowitego paraliżu. Może porozumiewac się za pomocą ruchów gałek ocznych. To jest chyba koszmar wielu ludzi - być całkowicie sprawnym umysłowo w ciele nad którym nie mamy już żadnej kontroli.

Szczęściem w nieszczęściu jest tu, że można mieć nadzieję na powrót do zdrowia - wg badań przeprowadzonych przez włoskich lekarzy w 2003 roku, intensywna i wczesna rehabilitacja, rozpoczęta w ciągu około 1 miesiąca od zdarzenia chorobowego, poprawiła odzyskiwanie funkcji motorycznych oraz zmniejszyła wskaźnik śmiertelności do 14%, który, jak podają źródła, wynosił dziesięć lat temu około 60%.

W ciągu 6 miesięcy od wystąpienia zdarzenia chorobowego, u badanych pacjentów:

Znacząca poprawa motoryczna: 21%

Pełne odzyskanie funkcji połykania: 42%

Zdolność do komunikacji werbalnej: 28%

Komunikację za pomocą urządzeń: 42%

Skuteczną kontrolę pęcherza i jelit: 35%

Prawidłowe wzorce oddechowe: 50%

# Slajd 4 Pomiędzy śmiercią a życiem VC i MSC

Obrazek: vienn diagram, źródło: Giacino, J. T. (2005). The minimally conscious state: defining the borders of consciousness. The Boundaries of Consciousness: Neurobiology and Neuropathology, 381–395. doi:10.1016/s0079-6123(05)50027-x

No i teraz przechodzimy do najciekawszych przypadków, bo też najbardziej kontrowersyjnych.

Narazie wszystko było w miarę proste - całkowite odcięcie świadomości to śpiączka, całkowite odcięcie ciała z pełną świadomością to zespół zamknięcia. Oba stany mają szansę na powrót do zdrowia.

Ale mamy też takie stany jak stan minimalanej świadomości i stan wegetatywny.

Jak widzimy na slajdzie łączy je ze sobą dużo czynników, oba powstają przez ciężkie uszkodzenie mózgu, objawiają się zaburzeniami świadomości, ograniczoną komunikacją lub jej brakiem, przy zachowaniu podstawowych funkcji życiowych. Oba stany mogą być zapoczątkowane śpiączką.

Stan wegetatywny ciężko odróżnić ze stanem minimalnej świadomości. To co je odróżnia to to, że pacjent wykazuje ograniczone, ale czytelne oznaki świadomości samego siebie oraz otoczenia. Są to często małe, subtelne, pozornie nieznaczące detale.

Największą różnicą pomiędzy nimi jeśli chodzi o przyszłość pacjenta jest to, że ze stanu wegetatywnego nie można się wybudzić, z dużym prawodpodobieństwme zostajemy w nim do końca życia, natomiast ze stanu minimlanej świadomości jest możliwość powrotu do zdrowia.

Prof. Nicholas Schiff z Weill Cornell Medical College w Nowym Jorku, twórca metody głębokiej stymulacji mózgu u nieprzytomnych pacjentów, uważa, że nikogo jeszcze nie udało się wybudzić ze stanu wegetatywnego. Tego rodzaju „cudowne wyzdrowienia” są jedynie skutkiem błędnej diagnostyki, a nie terapii.

Potwierdza to raport napisany w USA przez grupę ekspertów w 2006 na konferencji w Mohawk w Nowym Jorku, który ujawnia że około 40% diagnoz tych 2 stanów jest błędna.

To tragiczna sytuacja, w której możemy dawać rodzinie i znajomym fałyszwą nadzieję na powrót do świadomości u pacjenta, poprzez błędną diagnozę minimalnego stanu świadomości zamiast stanu wegetatywnego.

W drugą stronę mamy kontrowersje dotyczącą eutanazji przy stanach wegetatwynych - teoretycznie nie ma szans na wybudzenie takiego pacjenta, jest nieświadomy i zostanie taki do końca życia. Mogłoby się wydawać że nie ma sensu utrzymywać taką pustą wewnątrz skorupę przy życiu i można się zastanawiac czy to w ogóle życie jeżeli działa tylko nasze ciało ale nie jesteśmy tego świadomi.

Myślę, że wiele osób zgodziłoy się ze stwierdzeniem że lepiej dla takiego pacjenta byłoby dokonać eutanazji, ale jeśli mamy z tyłu głowy 40% błędnych diagnoz, to już nie jest taka łatwa decyzja.

# Slajd 5 Pomiędzy śmiercią a życiem - życie po wybudzeniu

https://zdrowie.pap.pl/byc-zdrowym/smak-na-zycie-czyli-o-powrocie-ze-spiaczki

https://www.facebook.com/budzimymariusza

Zakładając że nie usłyszeliśmy najgorszej diagnozy i wybudziliśmy się po śpiączce, często jest to dopiero początek dalszej walki.

W 2015 roku Mariusz Wachowicz, dziennikarz PAP, miał wypadek rowerowy. Nie wiadomo, co się stało, został znaleziony nieprzytomny. Przez kilka tygodni walczył o życie. Później był w stanie minimalnej świadomości. W rok od wypadku, miał wszczepiony stymulator pnia mózgu. Dzięki temu odzyskał kontakt ze światem. Po operacji jego reakcje stały się żywsze, wyraźniejsze, zaczął się także komunikować ze światem za pomocą tabletu.

W artykule z 2017 czytamy że Mariusz ćwiczy po kilka godzin dziennie, ma zajęcia z neurofizjoterapii, ćwiczenia oddechowe, siłowe, masaże, zajęcia z logopedami i neuropsychologiem, walczy o to żeby zacząć mówić, poruszać się samodzielnie. Sukcesem jest że zaczął samodzielnie przełykać ślinę.

Smutny obraz maluje się kiedy chcemy uzyskać jakieś aktualne wiadomości o jego przypadku. Od wypadku minęło 10 lat, od artykułu 8, ale możemy znaleźć profil na Facebooku "Budzimy Mariusza" który nadal wrzuca aktualności.

Widzimy posty z tego roku, mówiące że Mariusz stale potrzebuje rehabilitacji, nie tylko fizycznej. Wciąż nie chodzi samodzielnie i potrzebuje pomocy we wszystkich czynnościach dnia codziennego. Ma swoje gorsze i lepsze dni, zmaga się z różnym dolegliwościami i bólem wynikającym z ograniczeń ciała powstałych podczas wypadku.

Jego rodzina wciąż zbiera pieniądze i walczy o dalszą rehabilitację.

Często możemy złapać się na tym, że myślimy, że obudzenie się z takeigo stanu to sukces. Tak naprawdę jest to tylko jeden mały krok w powrocie do normalności która może nigdy nie nadejść. Pokazuje nam to drugą stronę medalu - nawet jeśli pacjent w stanie mimimalnej świadomości budzi się, nie znaczy to że będzie chciał żyć w rzeczwysitości w której otworzył oczy.

EUTANAZJA

# Slajd 6 Eutanazja - definicje i formy

Obrazek: wykres rodzaje eutanazji, tabelka rodzaje eutanazji

Myślę że po zarysowaniu całego kontekstu wokół, możemy teraz przejść do naszego głównego punktu jakim jest eutanazja.

Termin „eutanazja” pochodzi z języka greckiego i składa się z przedrostka „eu”, który oznacza dobry, łagodny, pomyślny oraz członu „thanatos”, czyli śmierć. Jednak w starożytnej Grecji gdzie wymyślono to pojęcie jego znaczenie było zupełnie inne niż obecnie. Oznaczało ono przyzwolenie dla określonych sposobów umierania, jako bardziej godne od innych.

Za pierwszego, który użył pojęcia „eutanazja” w znaczeniu współcznesnym, uznaje się Francisa Bacona, angielskeigo filozofa z XVI wieku. W dziele De dignitate es augmentis scientiarum, Bacon zdefiniował pojęcie „eutanazji” jako obowiązek lekarzy nie tylko do dążenia do wyleczenia pacjentów, ale także łagodzenia bólu i cierpień związanych z chorobą. Łagodzenie bólu mogło według niego prowadzić do łagodnej i spokojnej śmierci.

Wyobraźmy sobie teraz pacjenta chorego przewlekle, w żyjącego w ciągłym bólu bez szans na poprawę.

Na slajdzie widzimy różne możliwości zakończenia życia, od tych świadomych i podejmowanych samodzielnie, do takich wykonywanych bez wiedzy pacjenta.

Przejdziemy sobie przez każdy z nich i porozmawiamy o różnicach i aspektach prawno etycznych.

# Slajd 7 Samobójstwo

Obrazek: samobojstwo wykres

Jeżeli człowiek jest sprawny fizycznie, może podjąć decyzje o samobójstwie. Jest to jego świadoma decyzja i nikt z jego otoczenia nie pomaga mu w tym procesie. Jest jedynym zaangażowanym w to człowiekiem i jeśli próba samobójstwa dojdzie do skutku, to nie ma nikogo kogo można by pociągnąć do odpowiedzialności.

Polskie prawo nigdy nie zakazywało i nie zakazuje targnięcia się na własne życie. Tak więc z perspektywy prawnej i etycznej jest to przypadek najmniej skomplikowany.

Powód samobójstwa oczywiście nie musi się też wiązać z zakończeniem bólu osoby chorej - jego zakres jest znacznie szerszy. W samym 2023r według danych policji, w polsce odebrało sobie życie 5233 osoby, z czego ponad 84% to byli mężczyźni, a według Światowej Organizacji Zdrowia rocznie z powodu samobójstwa umiera około 800 000 osób. Nie będziemy tu szerzej zajmowac się tym przypadkiem, bo jego problem zasługuje na osobną prezentację i nie odnosi się bezpośrednio do tematu eutanajzi.

# Slajd 8 Samobójstwo wspomagane

Obrazek: samobojstwo wpomagane mapa, zrodlo: The World Federation of Right to Die Societies https://wfrtds.org/

Kolejnym przypadkiem jest samobójstwo wspomagane. Różni się ono od eutanazji tym, że ośrodek medyczny zapewnia jedynie niezbędne środki, a pacjent sam odbiera sobie życie poprzez samodzielne przyjęcie danej substancji.

Jest więc to udostępnienie potrzebnych do wykonania samobójstwa środków, bez angażowania się bezpośrednio w proces zakończenia życia.

Wspomagane samobójstwo w różnych formach jest legalne w 11 krajach: Holandii, Belgii, Kanadzie, Kolumbii, Luxemburgu, Nowej Zelandii, Szwajcarii, Hiszpanii, Niemczech, Austrii, Australii, i w 11 stanach w USA (Oregon, Washington, Vermont, Montana, Colorado, California, District of Columbia, Hawaii, New Jersey, Maine i New Mexico). W zależności od danego kraju i stanu forma legalizacji się różni.

Najwcześniej zalegalizowano ten akt w Niemczech, bo w akcie prawnym z 1871 roku. Umożliwiwa się tam dokonanie wspomaganego samobójstwa przez osobę indywidualną, zabraniając jednocześnie wykonywania go przez organizacje, które mają na celu organizowanie takiego aktu w powtarzalnym procesie. W 2020 roku Federalny Trybunał Konstytucyjny podtrzymał prawo do wspomaganego samobójstwa, uznając zakaz takiego aktu za niekonstytucyjny.

Najnowszy kraj który uznał prawo do samobójstwa wspomaganego za legalne to Portugalia, która w maju zeszłego roku roku zatwierdziła taki akt prawny przez parlament, oraz uzyskała pod nim podpis prezydenta. Nie jest on jeszcze w mocy prawnej ale wszystkie kroki żeby przepis wszedł w życie zostały już zrealizowane.

W polsce jest to zakazane na podstawie artykułu 151 kodeksu karnego: Kto namową lub przez udzielenie pomocy doprowadza człowieka do targnięcia się na własne życie,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Jeden artykuł wcześniej mówi o eutanazji aktywnej, dla której przewiduej się taką samą karę, z możliwościa zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary przez sąd, a nawet odstąpienia od jej wymierzenia. Tak więc w Polsce można uznać że samobójstwo wspomagane jest zakazane w ściślejszy sposób niż eutanazja, bo nie zostawia żadnej furtki prawnej do złagodzenia kary.

# Slajd 9 Eutanazja czynna - definicja

Obrazek: Diagram eutanazja czynna źródło: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/23286/spor-o-eutanazje

Przejdźmy więc płynnie do czynnej lub aktywnej eutanazji.

Jest to świadome działanie prowadzące do śmierci pacjenta, np. podaniu śmiertelnej dawki leku. Jej kontrowersja etyczna wynika z tego, że wymaga bezpośredniego udziału osoby trzeciej.

Taki zabieg możemy podzielić na pośredni i bezpośredni. Eutanazja czynna pośrednia to taka, gdy pacjentowi podawane są leki uśmierzające cierpienie, którego skutkiem może być śmierć pacjenta – będzie to skutek uboczny podawanych leków. Lekarz chce przynieść pacjentowi ulgę od cierpenia i bólu, a nie spowodować śmierć, zdaje sobie jednak sprawę, że prawdopodobnym skutkiem ubocz nym tej pomocy będzie śmierć osoby cierpiącej. Takie działanie lekarza można próbować usprawiedliwać etycznie, jeśli nie ma innej możliwości ulżenia cierpiącemu bez wywołania jego śmierci.

Natomiast Eutanazja czynna bezpośrednia to taka w której lekarz świadomie doprowadza do śmierci chorego. Najczęściej polega to na podaniu za pomocą zastrzyku osobie chorej terminalnie i nieuleczalnie środków, które mają na celu spowodowanie bezbolesnegoi szybkiego zgonu. Wyróżniamy tutaj również eutanazję dobrowolną, niedobrowolną i przymusową. Z eutanazją czynną dobrowolną mamy do czynienia wtedy, gdy spowodowanie zgonu pacjenta będzie skutkiem jego świadomego życzenia, uzyskania od lekarza pomocy w zakończeniu życia. Wątpliwości, które towarzyszą przy tym rodzaju eutanazji to czy wola pacjenta chorego jest rzeczywista, trwała i czy została przemyślana i czy decyzja pacjenta została podjęta swobodnie, a nie pod wpływem presji dotyczącej bólu, samotności, czy poczucia opuszczenia.

Analogicznie może występowac również eutanazja czynna bezpośrednia niedobrowolna jeśli pacjent nie jest w stanie wyrazić zgody np poprzez jego brak świadomości, albo eutanazja czynna bezpośrednia przymusowa, jeżeli pacjent nie wyraża zgody na zakończenie swojego życia a taki zabieg i tak jest wykonywany.

Eutanazja przymusowa (czynna i bierna) jest z oczywistych względów moralnie niedopuszczalna, bo nie da się o niej pomyśleć inaczej niż jak o morderstwie i jako taka jest prawnie zakazana we wszystkich państwach. Czyli nie ma aktualnie żadnego kraju, który dopuszcza zakończenie życia chorego wbrew jego woli dalszego życia.

Natomiast inne jej formy są w niektórych krajach legalne i pokrwyają się częściowo z krajami gdzie legale jest samobójstwo wspomagane. Na rok 2024 aktywna eutanazja w różnych formach legalna jest w 10 krajach: Belgia, Kanada, Kolumbia, Ekwador, Luksemburg, Holadnia, Nowa Zelandia, Portugalia, Hiszpania i część dystryktów w Australii.

W Belgii legalna jest nawet eutanazja dzieci, za zgodą rodziców. Pierwszym krajem europejskim zezwalającym na eutanazję była holandia. Pozwala ona na eutanazję tylko swoich obywateli, co ogranicza tzw eutanazje turystyczną o której więcej opowie Magda.

Tak jak wspomniałem przy poprzednim slajdzie, eutanazja czynna jest zabroiona przez polskie prawo pozwalając na złagodzenie kary, na podstawie artykułu 150 kodeksu karnego: Art. 150. § 1. Kto zabija człowieka na jego żądanie i pod wpływem współczucia

dla niego,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 2. W wyjątkowych wypadkach sąd może zastosować nadzwyczajne

złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

# Slajd 10 Eutanazja bierna - definicja

Obraz: legalność eutanazji, źródło: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Legality_of_euthanasia.svg

Eutanazja bierna polega na zaniechaniu działań podtrzymujących życie, np. odłączeniu respiratora lub niepodaniu leków ratujących życie. Tak więc nie mamy tutaj aktywnego działania na rzecz zakończenia życia pacjenta, ale zaprzestanie działania które to życie podtrzymuje.

Eutanazja bierna może mieć charakter dobrowolny jeżeli jest ona wynikiem woli lub żądania samego chorego, jednakże pacjent musi być zdolny do podjęcia tej decyzji. Owe decyzje muszą mieć charakter w pełni świadomy, dobrowolny, ostateczny, a także przemyślany. Eutanazja bierna niedobrowolna występuje w sytuacji, gdy chory nie zdążył sam wyrazić swojej woli albo nie mógł jej wyrazić. Jest to sytuacja, gdy osoba jest w stanie nieświadomości spowodowanej wypadkiem lub innym nagłym zdarzeniem, nie zostawiając żadnej informacji o dalszym postępowaniu z nim.

W polskim prawie i wielu innych krajach świata jest to szara strefa. Z jednej strony mamy artykuł kodeksu karnego przytoczonego slajd wcześniej, ale z drugiej mamy artykuł 9 § 1 kodeksu karnego:

9. § 1. Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi.

Tak więc eutanazja czynna będzie zawsze zamiarem bezpośrednim, ponieważ jej sprawca zmierza do osiągnięcia skutku w postaci śmierci pacjenta. Tu nie ma pola do dyskusji. Eutanazja bierna natomiast oparta jest na zamiarze ewentualnym, ponieważ jej sprawca, przewidując skutek śmierci pacjenta, jedynie godzi się na wystąpienie tego skutku, natomiast nie chce go bezpośrednio. Decydujące znaczenie do podjęcia działania ma wola niesienia pomocy pacjentowi, w szczególności skrócenia jego cierpienia.

Jak widzimy na slajdzie autor mapki uznał że w Polsce eutanazja bierna jest legalna, nie jest to jednak do końća takie proste. Choć w praktyce lekarze mogą podejmować decyzje o wstrzymaniu terapii w przypadkach terminalnych, te działania są często interpretowane jako zaniechanie leczenia, a nie jako eutanazja. W związku z tym, eutanazja bierna jest traktowana w Polsce jako kontrowersyjny temat, który nie ma jednoznacznych regulacji prawnych.

Wydaje mi się że zdecydowanie przydałoby się ustosunkowac prawnie to tego tematu, żeby nie zostawiać tak dużego pola do interpretacji.

Tak więc mapkę którą widzimy możemy interpretować w taki sposób, że ciemnoniebieskie kraje dopuszczają eutanazję aktywną o której mówiłem w poprzednim slajdzie. Mają przepisy prawne które regulują to pole. Czerwone kraje również mają przepisy w drugą stronę - nie dopuszczają żadnej formy Eutanazji. Np w Rosji mamy prawo które zabrania pracownikom medycznym zarówno wykonywania eutanazji jak i zaprzestania działania systemów podtrzymujących życie pacjenta.

Natomiast kraje na szaro i jasnoniebiesko często mają skomplikowaną sytuację prawną. Są takie jak Szwecja, gdzie pasywna eutanazja jest prawnie ustosunkowana jako legalna, jeżeli pacjent podejmie taką decyzję. We Francji do niedawna mieliśmy sytuację podobną do Polskiej, gdzie aktywna eutanazja postrzegana była jako morderstwo, a pasywna jako zaprzestanie leczenia i obie formy były nielegalne. W 2005 roku dopuszczono zaprzestanie sztucznego podtrzymywania życia w niektóych przypadkach.

Ale w większości krajów sytuacja jest podobna do tej w polsce czy francji sprzed 10 lat - eutanazja aktywna nie jest legalna, a pasywna zależy często od interpretacji istniejących przepisów.

SLAJD 17:

Ogólnie eutanazja jest legalna w niektórych krajach, jednak dostępność usług i warunki ich wykonywania różnią się w zależności od przepisów lokalnych.

Przybliżymy jak to wygląda w: Holandii, Belgii, Szwajcarii, Luksemburgu, Kanadzie

SLAJD 18:

Holandia:

Eutanazja jest legalna od 2002 roku.

Warunki do spełnienia:

Pacjent musi cierpieć na nieuleczalną chorobę lub nieznośny ból.
Decyzja musi być dobrowolna i dobrze przemyślana.
Konieczna jest zgoda lekarza oraz konsultacja z niezależnym specjalistą.
Lekarz musi stwierdzić, że nie ma rozsądnej alternatywy dla złagodzenia cierpienia pacjenta.
Brak alternatywy: Lekarz musi stwierdzić, że nie ma rozsądnej alternatywy dla złagodzenia cierpienia pacjenta.
Konsultacja z drugim lekarzem: Zawsze wymagane jest zasięgnięcie opinii niezależnego lekarza, który potwierdzi, że warunki zostały spełnione.
Raportowanie: Lekarz musi zgłosić przypadek eutanazji do regionalnej komisji ds. eutanazji, która oceni, czy wszystkie warunki zostały spełnione.

Gdzie możemy szukać pomocy: Specjalne ośrodki, np. Leven seinde kliniek (Life End Clinic).

SLAJD 19:

Koszt eutanazji w Holandii zależy od miejsca i sposobu jej przeprowadzenia. Ponieważ eutanazja jest legalna i częścią systemu opieki zdrowotnej, dla mieszkańców Holandii jest zwykle pokrywana przez ich ubezpieczenie zdrowotne. Dla osób z zagranicy procedura może być droższa, ponieważ nie jest finansowana przez system publiczny.

Przykładowe koszty dla obcokrajowców: W klinikach takich jak Levenseindekliniek (Life End Clinic): Procedura może kosztować od 10 000 do 15 000 euro.

Kwota obejmuje konsultacje, badania, leki oraz samą procedurę.

Dodatkowe koszty: Tłumaczenie dokumentów medycznych. Opłaty związane z podróżą i pobytem w Holandii. Konsultacje wstępne mogą być płatne oddzielnie.

SLAJD 20:

Wymagania dla osób z zagranicy:

Pełna dokumentacja medyczna potwierdzająca nieuleczalną chorobę i cierpienie.

Udowodnienie, że decyzja jest dobrowolna i przemyślana.

Proces konsultacyjny w klinice, co może wydłużyć czas oczekiwania.

Rezydencja: Praktycznie wszystkie przypadki legalnej eutanazji w Holandii dotyczą mieszkańców kraju. Bycie rezydentem Holandii znacznie ułatwia proces, ponieważ lekarz musi być przekonany o spełnieniu wszystkich warunków, a to wymaga dobrej znajomości stanu zdrowia i historii medycznej pacjenta.

Jeśli rozważasz ten temat, warto bezpośrednio skontaktować się z wybraną placówką, aby uzyskać dokładne informacje o kosztach i procedurach. XD

Czy Polak może poddać się eutanazji w Holandii?

Musi spełnić wcześniej wymienione kryteria, następnie:

Praktyczne kroki

Kontakt z lekarzem: Obcokrajowiec zainteresowany eutanazją w Holandii powinien najpierw skontaktować się z holenderskim lekarzem, który może zgodzić się na przeprowadzenie procedury.
Konsultacja i badania: Pacjent będzie musiał odbyć konsultacje i prawdopodobnie przejść przez różne badania, aby lekarz mógł ocenić sytuację i upewnić się, że wszystkie warunki są spełnione.
Procedura zgłoszenia: Jeśli lekarz uzna, że pacjent spełnia wszystkie wymagania, przypadek zostanie zgłoszony do regionalnej komisji ds. eutanazji, która oceni, czy procedura może zostać przeprowadzona zgodnie z prawem.

Aby Polak mógł legalnie skorzystać z eutanazji w Holandii, musi spełnić szereg rygorystycznych kryteriów. Przede wszystkim, pacjent musi być w pełni świadomy swojej decyzji – to oznacza, że nie może być ona wynikiem nacisków czy wpływu stanu psychicznego, takiego jak depresja. Decyzja ta musi być dobrze przemyślana i wielokrotnie konsultowana z lekarzami oraz psychologami.

Kolejnym warunkiem jest cierpienie „nieznośne i bez perspektyw”, co oznacza, że stan zdrowia pacjenta musi być tak poważny, iż nie istnieją żadne metody leczenia mogące złagodzić ból i cierpienie. To wymaga dokładnej dokumentacji medycznej, która musi być przedstawiona holenderskim komisjom eutanazji, aby potwierdzić, że przypadki spełniają wszystkie kryteria.

Ostatnią, lecz równie ważną kwestią jest stałe zamieszkanie lub długotrwały pobyt w Holandii. Eutanazja nie jest możliwa dla osób „przyjezdnych” – czyli takich, które przyjeżdżają do Holandii wyłącznie w celu przeprowadzenia eutanazji. Ten wymóg ma na celu uniknięcie sytuacji, w której Holandia staje się „turystycznym rajem eutanazji” dla obcokrajowców.

Dzieci:

Tak, prawo w Holandii pozwala na eutanazję dzieci, ale w bardzo specyficznych i rygorystycznych okolicznościach. Zasady różnią się w zależności od wieku dziecka i sytuacji medycznej.

Zasady eutanazji dzieci w Holandii

1. Dzieci poniżej 1. roku życia

W przypadku noworodków z ciężkimi i nieuleczalnymi wadami wrodzonymi możliwa jest eutanazja na podstawie tzw. Protokołu z Groningen. Decyzja wymaga: Zgody rodziców. Oceny przez zespół medyczny, który potwierdzi brak szans na poprawę jakości życia dziecka. Zgłoszenia procedury do komisji oceniającej.

2. Dzieci w wieku od 1 do 12 lat

Dotychczas eutanazja w tej grupie była wykluczona, ale od 2023 roku zmieniono przepisy, umożliwiając przeprowadzenie eutanazji w wyjątkowych przypadkach: Dzieci muszą cierpieć na nieuleczalną chorobę powodującą nieznośny ból i brak perspektyw na poprawę. Konieczna jest zgoda rodziców i lekarzy. Dziecko nie musi wyrażać świadomej zgody, ale ocenia się, na ile jest w stanie zrozumieć swoją sytuację.

3. Dzieci od 12. roku życia

Dzieci w tym wieku mogą poprosić o eutanazję, ale decyzja wymaga: Zgody samego dziecka. Zgody rodziców (dla dzieci poniżej 16 lat).Weryfikacji przez lekarzy, czy cierpienie jest nieznośne i brak innych opcji leczenia.

4. Młodzież od 16. roku życia

Osoby w wieku 16 i 17 lat mogą podejmować decyzję o eutanazji samodzielnie, ale rodzice muszą zostać poinformowani.

Mechanizmy kontrolne: Eutanazja dzieci podlega ścisłej kontroli:

Każdy przypadek jest raportowany do niezależnej komisji, która ocenia legalność i etyczność procedury. Lekarze muszą działać zgodnie z wytycznymi, aby uniknąć odpowiedzialności prawnej.

SLAJD 21:

Belgia:

Legalność: Eutanazja jest legalna od 2002 roku. Belgia zalegalizowała eutanazję w 2002 r. jako drugi kraj na świecie po Holandii.

Warunki:

Zarówno osoby dorosłe, jak i niepełnoletnie (przy spełnieniu szczególnych kryteriów) mogą skorzystać z eutanazji.
Wymagana jest zgoda lekarza oraz spełnienie kryteriów związanych z cierpieniem.

Gdzie szukać pomocy:

Szpitale uniwersyteckie i specjalistyczne kliniki.

SLAJD 22:

W Belgii eutanazja jest legalna i może być wykonywana w określonych warunkach jako część systemu opieki zdrowotnej. Koszty eutanazji dla obywateli Belgii są zazwyczaj pokrywane przez publiczny system opieki zdrowotnej lub prywatne ubezpieczenie. Koszty dla obywateli Belgii - Dla osób ubezpieczonych procedura jest zazwyczaj bezpłatna lub wiąże się z niewielkimi kosztami związanymi z opieką medyczną.

Koszty dla osób z zagranicy:

Konsultacje medyczne i psychologiczne: Około 300–1000 euro za każdą konsultację. Liczba konsultacji zależy od skomplikowania przypadku.

Procedura eutanazji:

Całkowity koszt może wynosić od 10 000 do 15 000 euro (lub więcej), w zależności od przypadku i miejsca, gdzie jest przeprowadzana.

Dodatkowe opłaty:

Koszt tłumaczenia dokumentów medycznych.

Opłaty administracyjne.

Koszty podróży i zakwaterowania.

Warunki dla osób z zagranicy

Belgijskie prawo wymaga, aby pacjent:

Udowodnił, że cierpi na nieznośny ból lub nieuleczalną chorobę.

Podjął świadomą i dobrowolną decyzję o eutanazji.

Kliniki mogą wymagać tłumaczenia dokumentacji medycznej na język francuski, niderlandzki lub niemiecki.

Po 20 latach od wprowadzenia takiej możliwości każdego dnia prawie 9 osób jest uśmiercanych w związku z chorobą czy cierpieniem. w ciągu ostatnich sześciu lat do Belgii przyjechało ok. 150 obcokrajowców by dokonać eutanazji. Większość pacjentów, którzy dokonali w Belgii eutanazji pochodziła z Francji i miała ponad 50 lat, ale zdarzali się również Brytyjczycy czy Polacy. Najczęstszym powodem zaś była postępująca choroba neurologiczna, taka jak stwardnienie rozsiane lub ALS (stwardnienie zanikowe boczne), albo też terminalna faza nowotworu.

„Zjawisko to staje się coraz bardziej powszechne, ponieważ ludzie szybciej znajdują drogę przez internet. Cudzoziemcy częściej zdają sobie sprawę, że nie trzeba być Belgiem, aby się zakwalifikować”. Nie wszystkim Belgom się to jednak podoba. Brukselski lekarz specjalista od eutanazji Yves de Locht, stwierdził ostatnio, że Belgia traktowana jest na świecie jako „automat do eutanazji”.

Liczba zgonów w wyniku eutanazji osiągnęła w Belgii w ubiegłym roku rekordowy poziom. Według Federalnej Komisji ds. Kontroli i Oceny Eutanazji liczba osób umierających w wyniku śmiertelnego zastrzyku z rąk lekarzy wzrosła niemal dwukrotnie w ciągu zaledwie 10 lat.

Statystyki pokazują, że w 2023 r. odnotowano łącznie 3 423 zgony w wyniku eutanazji, co stanowi wzrost o 15 procent w porównaniu z 2 966 zgonami z tej przyczyny w 2022 r. W 2013 r. liczba zarejestrowanych zgonów w wyniku eutanazji wyniosła 1 807. Od czasu zalegalizowania tej praktyki w Belgii w 2002 r. liczba zgonów nieustannie wzrasta.

W ponad 75 proc. przypadków jako powód eutanazji podawano połączenie cierpienia fizycznego i psychicznego. Badania naukowe szacują jednak, że od 25 do 35 proc. wszystkich zgonów w wyniku eutanazji jest niezgłoszonych. Nowe dane pokazują, że jedna trzecia wszystkich zgonów w wyniku eutanazji dotyczy osób w wieku poniżej 70 lat. Łącznie 89 osobom podano śmiertelne zastrzyki wyłącznie z powodu ich schorzeń psychiatrycznych lub zaburzeń poznawczych, takich jak demencja.

SLAJD 23:

SZWAJCARIA

Legalność: od 1942 roku ale w inny sposób niż w Holandii czy Belgii. Eutanazja w Szwajcarii nigdy nie była formalnie zalegalizowana w sposób, w jaki zrobiono to w krajach takich jak Holandia czy Belgia. Jednak samobójstwo wspomagane (ang. assisted suicide) jest dozwolone w Szwajcarii od 1942 roku, pod warunkiem spełnienia określonych warunków. SAMOBOJSTWO WSPOMAGANE, NIE EUTANAZJA

Eutanazja a samobójstwo wspomagane

Eutanazja aktywna (bezpośrednie podanie śmiertelnej substancji przez lekarza) jest nielegalna w Szwajcarii.

Samobójstwo wspomagane (pacjent sam podaje sobie substancję) jest legalne i powszechnie praktykowane w określonych warunkach.

Warunki:

Samobójstwo wspomagane (assisted suicide) jest legalne, o ile osoba działająca w jego ramach nie ma motywacji finansowej.
Cierpienie psychiczne lub fizyczne, które uzasadnia decyzję pacjenta.
Pacjent samodzielnie przyjmuje substancję śmiertelną.

Organizacje:

Dignitas – organizacja wspierająca osoby w podjęciu tej decyzji

Warunki prawne samobójstwa wspomaganego w Szwajcarii:

Brak motywacji egoistycznej: Osoba pomagająca w samobójstwie nie może czerpać z tego korzyści finansowych ani działać z egoistycznych pobudek.

Pacjent musi być zdolny do podjęcia świadomej decyzji: Pacjent powinien sam podać sobie śmiertelną substancję, co podkreśla dobrowolność decyzji.

Nie ma wymogu terminalnej choroby: W przeciwieństwie do wielu innych krajów, pacjent nie musi cierpieć na terminalną chorobę. Może to być również cierpienie psychiczne lub przewlekłe.

W Szwajcarii działają organizacje:

Dignitas – jedna z najbardziej znanych organizacji, przyjmująca również osoby spoza Szwajcarii.

Exit – działająca tylko na rzecz obywateli Szwajcarii.

SLAJD 24:

Koszty:

Koszt samobójstwa wspomaganego w Szwajcarii różni się w zależności od organizacji, z której usług się korzysta, oraz indywidualnych potrzeb pacjenta (np. tłumaczenie dokumentów, dodatkowe konsultacje medyczne). Poniżej znajdują się przybliżone koszty:

Organizacja Dignitas

Całkowity koszt: Od 7 000 do 10 000 euro.
W skład tej kwoty wchodzą:
Opłaty administracyjne (członkostwo, weryfikacja dokumentów).
Konsultacje medyczne.
Przygotowanie i przeprowadzenie procedury.
Wsparcie logistyczne i organizacyjne.
Dodatkowe koszty:
Tłumaczenie dokumentacji medycznej.
Podróż i zakwaterowanie w Szwajcarii (pokrywane przez pacjenta lub rodzinę).

2. Organizacja Exit

Koszt dla obywateli Szwajcarii: Znacznie niższy, ponieważ Exit koncentruje się na wsparciu mieszkańców kraju.
Organizacja nie przyjmuje obcokrajowców, więc dla osób spoza Szwajcarii ta opcja nie jest dostępna.

Inne czynniki wpływające na koszt:

Zakwaterowanie i podróż: Ceny zależą od czasu trwania pobytu w Szwajcarii i lokalizacji.
Formalności prawne:
Dokumenty takie jak akty zgonu mogą wiązać się z dodatkowymi opłatami.
Transport zwłok (opcjonalne): Jeśli rodzina zdecyduje się na przewiezienie ciała do kraju pochodzenia, koszty mogą wynosić od 3 000 do 7 000 euro.

Dodatkowe uwagi:

Organizacje takie jak Dignitas wymagają członkostwa, które samo w sobie może kosztować kilkaset euro.
Procedura wymaga wcześniejszego przesłania dokumentacji medycznej i odbycia konsultacji, co może wpłynąć na całkowity koszt.

Koncepcja tzw. kapsuły do eutanazji (Sarco pod) jest autentyczna. Kapsuła została zaprojektowana przez dr. Philipa Nitschke, znanego działacza na rzecz prawa do eutanazji. Jednak jej użycie w praktyce jest wciąż ograniczone i wzbudza kontrowersje.

Czym jest kapsuła Sarco?

Sarco pod to futurystyczna kapsuła zaprojektowana do przeprowadzania samobójstwa wspomaganego. Sarco" - od słowa sarkofag. Termin "sarkofag" wziął się od wapienia, z którego wyrabiano kamienne trumny. Pochodzenie łacińskie sarcophagus 'grobowiec'i od greckiego sarko-phágos 'mięsożerny'.
Pacjent wchodzi do kapsuły, która zostaje hermetycznie zamknięta. Kapsuła jest minikabiną z leżanką. Po położeniu się osoba chcąca dokonać samobójstwa odpowiada na serię pytań, aby uzyskać pewność co do swojej decyzji. Gdy już jest gotowa, sama naciska guzik, który uwalnia azot. Po paru oddechach traci przytomność i umiera.
Kapsuła obniża poziom tlenu, wypełniając się azotem, co prowadzi do śmierci w ciągu kilku minut.
Proces ma być bezbolesny i szybki.

Status prawny w Szwajcarii

Samobójstwo wspomagane w Szwajcarii jest legalne, ale kapsuła Sarco jest nowym rozwiązaniem.
Kapsuła nie wymaga obecności lekarza, co odróżnia ją od tradycyjnych procedur wspomaganego samobójstwa.

Kontrowersje i ograniczenia

Kapsuła wzbudza debaty etyczne na temat jej wpływu na postrzeganie eutanazji.
Krytycy obawiają się nadużyć lub zbyt łatwego dostępu do narzędzia do zakończenia życia.
Kapsuła jest wciąż w fazie rozwoju, a jej użycie w praktyce jest ograniczone.

SLAJD 25:

LUKSEMBURG:

Legalność: Eutanazja i wspomagane samobójstwo są legalne od 2009 roku.

Warunki:

Pacjent musi spełniać określone kryteria cierpienia i stanu zdrowia.

Gdzie szukać pomocy:

Specjalistyczne placówki zdrowia

Koszty: - Dla mieszkańców Luksemburga procedura jest zazwyczaj bezpłatna.

- Dla osób z zagranicy eutanazja w Luksemburgu nie jest dostępna, co eliminuje możliwość oszacowania kosztów dla tej grupy.

Luksemburg nie jest krajem, który oferuje eutanazję osobom z zagranicy. W przeciwieństwie do Szwajcarii, która akceptuje pacjentów z innych krajów w ramach samobójstwa wspomaganego, Luksemburg wymaga:

Stałego pobytu w kraju.
Zarejestrowania w systemie opieki zdrowotnej.

SLAJD 26:

KANADA

Legalność: Medycznie wspomagana śmierć jest legalna od 2016 roku.

Warunki:

Tylko osoby cierpiące na poważne i nieuleczalne schorzenia.

Gdzie szukać pomocy:

Lokalne służby zdrowia oferujące dostęp do MAID.

Skrót MAID oznacza Medical Assistance in Dying (medyczna pomoc w umieraniu). Jest to termin używany głównie w Kanadzie, gdzie opisuje procedurę, w ramach której kwalifikujący się pacjenci mogą dobrowolnie zakończyć swoje życie z pomocą lekarza lub pielęgniarki. MAID jest legalne w Kanadzie od 2016 roku, po przyjęciu ustawy C-14, która wprowadziła tę możliwość w życie.

Czym jest MAID?

MAID obejmuje dwie główne metody:

Eutanazję:
Lekarz lub pielęgniarka bezpośrednio podaje pacjentowi śmiertelną substancję.
Samobójstwo wspomagane:
Lekarz przepisuje pacjentowi śmiertelną substancję, którą pacjent samodzielnie przyjmuje.

Warunki kwalifikacji do MAID w Kanadzie

Aby skorzystać z MAID, pacjent musi spełniać określone kryteria:

Być dorosłym (18 lat lub więcej).
Posiadać kanadyjskie ubezpieczenie zdrowotne.
Dobrowolnie wyrazić zgodę na procedurę.
Cierpieć na poważną, nieuleczalną chorobę, powodującą nieznośne fizyczne lub psychiczne cierpienie.
Być w pełni zdolnym do podejmowania świadomych decyzji w momencie składania wniosku i przeprowadzania procedury.

Rozszerzenia prawa MAID

W 2021 roku Kanada rozszerzyła dostęp do MAID, uwzględniając osoby, których śmierć nie jest bezpośrednio nieuchronna. Dodatkowo, od 2024 roku, objęto programem także osoby cierpiące wyłącznie na choroby psychiczne.

W Kanadzie procedura medycznej pomocy w umieraniu (MAID, Medical Assistance in Dying) jest częścią systemu publicznej opieki zdrowotnej. Dlatego dla obywateli Kanady oraz osób posiadających kanadyjskie ubezpieczenie zdrowotne jest ona bezpłatna, o ile spełnione są warunki prawne i medyczne.

Koszty związane z MAID w Kanadzie

Dla obywateli i stałych mieszkańców:
Usługa jest pokrywana w ramach publicznego systemu zdrowia.
Obejmuje konsultacje, przygotowanie oraz samą procedurę.
Pacjent nie ponosi bezpośrednich kosztów, jeśli korzysta z systemu opieki zdrowotnej w swoim regionie.
Dla osób spoza Kanady:
Kanada nie oferuje MAID obcokrajowcom. Prawo wymaga, aby osoba ubiegająca się o MAID była objęta kanadyjskim ubezpieczeniem zdrowotnym. Oznacza to, że procedura nie jest dostępna dla osób bez stałego miejsca zamieszkania w Kanadzie.

Dodatkowe uwagi:

Opieka hospicyjna i paliatywna: Jeśli pacjent zdecyduje się na dodatkowe usługi, np. opiekę w hospicjum, mogą być one płatne, w zależności od prowincji lub zakresu ubezpieczenia.
Transport i inne formalności: W niektórych przypadkach pacjent może ponieść koszty związane z transportem do ośrodka, gdzie przeprowadzana jest procedura.

Program określany skrótem MAiD (Medical Assistance in Dying, Medyczne Wsparcie w Umieraniu) wprowadzono w 2016 r. Wystarczy mieć skończone 18 lat, ubezpieczenie zdrowotne i udokumentowaną ciężką chorobę – czyli taką, której nie można ulżyć w sposób satysfakcjonujący dla chorego.

Organizacja Health Canada opublikowała raport, z którego wynika, że w 2022 roku Kanadzie odnotowano 13 241 „zgonów wspomaganych”. Rok wcześniej było ich 10 092, a w poprzednich latach jeszcze mniej - 7611 w 2020 r., 5665 w 2019 r., 4493 w 2018 r., 2838 w 2017 r. i 1018 w 2016 r. Z raportu za rok 2022 wynika również, że liczba zgonów wspomaganych wzrosła o 31,2 proc.Łączna liczba zgłoszonych „zgonów wspomaganych” od legalizacji eutanazji w Kanadzie do 31 grudnia 2022 r. wyniosła 44 958.

SLAJD 27:

Argumenty za i przeciw eutanazji:

Eutanazja, czyli świadome zakończenie życia osoby cierpiącej na nieuleczalne schorzenie, jest tematem budzącym silne emocje i spory etyczne. Oto najczęściej przedstawiane argumenty za i przeciw eutanazji:

Argumenty za eutanazją

Prawo do autonomii:
Każdy człowiek ma prawo decydować o swoim życiu, w tym o momencie i sposobie jego zakończenia.
Umożliwia to zachowanie godności w obliczu cierpienia.
Ulga w cierpieniu:
Eutanazja może być formą przerwania nieznośnego bólu i cierpienia, szczególnie w przypadkach, gdy medycyna nie oferuje skutecznego leczenia.
Uznaje, że przedłużanie życia w niektórych sytuacjach może być nieludzkie.
Efektywność zasobów medycznych:
Pozwala skupić zasoby na pacjentach, którzy mają większe szanse na wyleczenie lub poprawę jakości życia.
Minimalizuje koszty związane z przedłużającą się opieką paliatywną.
Wsparcie dla rodzin:
Może złagodzić emocjonalne i finansowe obciążenie rodzin, które często cierpią, obserwując ból swoich bliskich.
Precedensy prawne i etyczne:
W krajach, gdzie eutanazja jest legalna, istnieją jasne procedury i mechanizmy kontrolne, które minimalizują ryzyko nadużyć.

Argumenty przeciw eutanazji

Świętość życia:
Życie jest wartością nadrzędną i powinno być chronione w każdych okolicznościach.
Eutanazja może prowadzić do dehumanizacji życia ludzkiego.
Możliwość nadużyć:
Istnieje ryzyko presji na osoby chore, aby zdecydowały się na eutanazję, szczególnie w obliczu kosztów leczenia lub obciążeń rodzinnych.
Może to prowadzić do sytuacji, w których ludzie nie podejmują decyzji w pełni świadomie lub dobrowolnie.
Postęp medycyny:
Wiele chorób uznawanych wcześniej za nieuleczalne może stać się wyleczalnych w przyszłości dzięki postępom w nauce.
Decyzja o eutanazji może być przedwczesna.
Wpływ na społeczeństwo:
Legitymizacja eutanazji może zmienić sposób, w jaki społeczeństwo postrzega osoby starsze, chore czy niepełnosprawne, co może prowadzić do ich marginalizacji.
Problemy etyczne dla personelu medycznego:
Zmuszanie lekarzy i pielęgniarek do przeprowadzania eutanazji może kolidować z ich sumieniem oraz etosem "primum non nocere" (po pierwsze nie szkodzić).
Może wpływać negatywnie na ich zdrowie psychiczne.

Rola rodziny i społeczeństwa:

Rola rodziny i społeczeństwa w procesie eutanazji jest kluczowa, ponieważ decyzje o zakończeniu życia wykraczają poza indywidualne wybory i wpływają na relacje międzyludzkie, normy społeczne oraz etyczne fundamenty wspólnoty.

Rola rodziny w procesie eutanazji

Wsparcie emocjonalne i psychiczne:
Rodzina często towarzyszy osobie chorej w procesie podejmowania decyzji o eutanazji, oferując wsparcie emocjonalne.
Bliscy mogą pomóc pacjentowi przemyśleć swoje wybory, wspierając go w poszukiwaniu alternatywnych rozwiązań, takich jak opieka paliatywna.
Zaangażowanie w proces decyzyjny:
W wielu przypadkach rodzina jest konsultowana, nawet jeśli decyzja formalnie należy do pacjenta.
Bliscy często pomagają w organizacji formalności, takich jak dokumentacja medyczna czy komunikacja z lekarzami.
Zrozumienie i akceptacja:
Decyzja o eutanazji bywa trudna dla rodziny, która może mieć odmienne poglądy etyczne, religijne lub emocjonalne.
Akceptacja wyboru chorego jest istotna, aby zapewnić mu poczucie spokoju i wsparcia.
Przeżywanie straty:
Rodzina musi zmierzyć się z żałobą, która w przypadku eutanazji może być bardziej skomplikowana, np. z powodu poczucia winy, że „zgodzili się” na zakończenie życia bliskiej osoby.

Rola społeczeństwa w procesie eutanazji

Kształtowanie ram prawnych i etycznych:
Społeczeństwo jako całość wyznacza granice dopuszczalności eutanazji poprzez ustawodawstwo.
Normy etyczne i religijne wpływają na decyzje polityczne dotyczące legalizacji i regulacji tej praktyki.
Zapewnienie dostępu do informacji i wsparcia:
Społeczeństwo, poprzez systemy opieki zdrowotnej i organizacje społeczne, odgrywa rolę w edukowaniu obywateli na temat eutanazji, opieki paliatywnej i alternatywnych form leczenia.
Organizacje non-profit mogą oferować wsparcie emocjonalne i prawne rodzinom i pacjentom.
Tworzenie przestrzeni dla debaty publicznej:
Społeczeństwo pełni rolę w prowadzeniu dyskusji na temat konsekwencji eutanazji dla wspólnoty, takich jak jej wpływ na postrzeganie osób starszych, chorych i niepełnosprawnych.
Zapobieganie nadużyciom:
Społeczeństwo poprzez instytucje kontrolne (np. komisje etyczne) czuwa nad tym, aby decyzje o eutanazji były podejmowane dobrowolnie, świadomie i bez presji.
Edukacja i zmiana świadomości:
Publiczna debata i edukacja pomagają redukować stygmatyzację wokół eutanazji i wspomagającej opieki, umożliwiając bardziej świadome decyzje zarówno na poziomie jednostki, jak i wspólnoty.

Wyzwania

Sprzeczne wartości:
Rodzina może być podzielona w kwestii decyzji o eutanazji, co może prowadzić do konfliktów.
Społeczeństwo również bywa podzielone, a prawne rozwiązania mogą nie zadowalać wszystkich grup.
Presja społeczna:
Obawy przed naciskami na osoby chore, starsze lub niepełnosprawne, aby zdecydowały się na eutanazję w celu "odciążenia" rodziny lub systemu.

Podsumowując, zarówno rodzina, jak i społeczeństwo odgrywają istotną rolę w procesie eutanazji, zapewniając wsparcie, regulacje prawne i etyczne oraz przestrzeń do refleksji i dialogu. Harmonijna współpraca obu tych podmiotów jest kluczowa, by proces ten przebiegał z poszanowaniem godności i wyborów jednostki.

1 SLAJD

KRÓTKIE WPROWADZENIE

Wpływ kultury masowej na postrzeganie problemu eutanazji jest dość istotny, ponieważ filmy, seriale i inne media wpływają na kształtowanie naszych wyobrażeń o etyce, moralności i dylematach związanych z zakończeniem życia.

Popkultura a eutanazja

W filmach i serialach problem eutanazji jest przeważnie przedstawiany w sposób emocjonalny, ukazując skomplikowane decyzje, jakie muszą podjąć bohaterowie. Wpływa to na nasze poglądy, pokazując różne perspektywy: od głęboko humanitarnego podejścia do tego aktu, po moralne a nawet prawne wątpliwości.

1. Przykłady z filmów:

,,Za wszelką cenę” (2004) W tym filmie Clint Eastwood podejmuje temat eutanazji w kontekście tragedii osobistej. Główna bohaterka, która została sparaliżowana po wypadku na ringu, prosi swojego trenera o pomoc w zakończeniu swojego życia.

• Wpływ na oglądających: Akcentuje moralne dylematy bliskich osób, które zostały zmuszone zadecydować czy spełnić prośbę ważnej dla siebie osoby, łamiąc prawo.

„Me Before You” (Zanim się pojawiłeś) (2016) Film porusza temat eutanazji za pomocą historii młodego sparaliżowanego mężczyzny, który po wypadku podejmuje decyzję o wspomaganej śmierci.

• Wpływ na oglądających: Przedstawia eutanazję jako świadomą decyzję, ale równocześnie jest krytykowany za sugerowanie, że życie z niepełnosprawnością jest mało wartościowe. Wywołuje również refleksje nad wolnością wyboru, etyką eutanazji i wpływem emocji na decyzje ostateczne.

3. „W końcu czyje to życie?” (1981) Jest adaptacją sztuki teatralnej. Film podejmuje problem decydowaniu o własnym życiu w kontekście nieodwracalnej niepełnosprawności i eutanazji

• Wpływ na oglądających: Akceptuje prawo samostanowienia, negując przy tym ingerencję systemu medycznego.

2 SLAJD

2. Rzeczywistość a przedstawienie w kulturze masowej

• Rzeczywistość prawna: W wielu krajach eutanazja jest nielegalna lub bardzo ograniczona prawnie. Państwa takie jak Belgia, Holandia, czy Kanada pozwalają na eutanazję w określonych przypadkach, ale wymaga to spełnienia rygorystycznych kryteriów (np. nieuleczalna choroba, nieustający ból). W Polsce eutanazja jest nielegalna i uznawana za przestępstwo.

• Rzeczywistość społeczna: Temat eutanazji budzi niekiedy bardzo skrajne emocje. Tak naprawdę wiele osób doświadcza dylematów moralnych i społecznych presji, które w filmach zazwyczaj są upraszczane. Prawdziwe przypadki eutanazji to bardzo złożone procesy obejmujące lekarzy, rodziny i osoby chore, często trwające miesiące.

• Rzeczywistość emocjonalna: Filmy przedstawiają eutanazję w sposób skondensowany, ukierunkowany na wzbudzenie emocji. W rzeczywistości proces ten jest wieloaspektowy, związany z długotrwałym cierpieniem, lękiem, ale też nadzieją na ulgę.

3. Porównanie:

1. Idealizacja w popkulturze: Filmy często ukazują wybór eutanazji jako wyraz odwagi i niezależności, ignorując niekiedy konsekwencje prawne czy etyczne. W rzeczywistości takie decyzje nigdy nie są łatwe i jednoznaczne.

2. Skupienie na indywidualnych historiach: Media koncentrują się na osobistych tragediach, co czyni problem bardziej przystępnym, ale pomija szerszy kontekst, np. wpływ na rodziny czy opiekunów.

4.Podsumowanie

Kultura masowa, za pomocą filmów i innych mediów, odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu opinii publicznej na temat eutanazji. Przedstawiając problem w sposób emocjonalny, często pomija złożoność prawnych i moralnych aspektów tego tematu. W rzeczywistości eutanazja to nie tylko akt indywidualnej decyzji, ale według mnie także kwestia prawna, społeczna i filozoficzna, której nie można sprowadzić do prostych narracji.

3 SLAJD

DEBATY

1. Holandia – Debata przed legalizacją eutanazji (1990-2002)

• Argumenty za eutanazją:

Prawo do samodzielnego decydowania: W Holandii debata na temat eutanazji toczyła się głównie w latach 90. XX wieku. Zwolennicy legalizacji podkreślali, że pacjenci powinni mieć prawo do decydowania o zakończeniu swojego życia w przypadku nieuleczalnej choroby.
Zakończenie cierpienia: W debatach mówiono również o przypadku pacjentów, którzy z powodu nieuleczalnych chorób znajdowali się w stanie ciągłego cierpienia, a ich jakość życia była drastycznie obniżona. Argumentowano, że eutanazja pozwoliłaby im na humanitarne zakończenie życia.